Το απόγευμα της Πέμπτης 19 Μαϊου, στα πλαίσια του προγράμματος «Megaron Plus» ο Ιταλός συγγραφέας Αντόνιο Ταμπούκι μίλησε στην Αίθουσα Δημήτρης Μητρόπουλος του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών με αφορμή την έκδοση του νέου του βιβλίου στα ελληνικά «Ταξίδια και άλλα ταξίδια». Στην εκδήλωση που είχε τον τίτλο «Ταξίδια μέσα και έξω από το χρόνο» το ταξίδι προσεγγίστηκε απ’ όλες τις δυνατές πλευρές που συνδέουν τη ζωή και τη μυθοπλασία στο έργο του: μετάβαση, μύθος, αυτογνωσία, λύτρωση, αλήθεια.
«Το ταξίδι είναι μια ιδιαίτερη διάσταση της ζωής μας. Οι λογαριασμοί της ζωής μας έχουν να κάνουν με το χρόνο. Τα ταξίδι είναι μια ανακωχή ανάμεσα σε μας και το χρόνο, μια εκεχειρία αν θέλετε. Ο χρόνος στο ταξίδι παρουσιάζει το εξής πλεονέκτημα για μας: είναι μια μικρή αιωνιότητα τσέπης» είπε ο συγγραφέας.
O Αντόνιο Ταμπούκι (γεν. 1943) είναι ένας απ’ τους πιο εκλεπτυσμένους πεζογράφους της Ευρώπης στην εποχή μας και η Ιταλία για πολλά χρόνια τον προκρίνει ως επίσημη πρότασή της για το βραβείο Νομπέλ. Όχι άδικα, καθώς είναι συνεχιστής μιας συγγραφικής παράδοσης που περιλαμβάνει λαμπρούς συμπατριώτες του, όπως ο Αλμπέρτο Μοράβια, ο Ίταλο Καλβίνο και η Έλσα Μοράντε.
Στη γλώσσα μας όλα του τα έργα κυκλοφορούν απ’ τις εκδόσεις Άγρα. Ο συγγραφέας ευχαρίστησε για την καλαισθησία των βιβλίων τον έλληνα εκδότη του Σταύρο Πετσόπουλο που παραβρέθηκε στην εκδήλωση. Η Ρέα Γαλανάκη παρακολούθησε επίσης την εκδήλωση.
«Τα ταξίδια αφήνουν ίχνη, αποτυπώματα μένουν πάντα, όσα μας ακουμπάνε μας επηρεάζουν αλλά είναι και η φαντασία που συνεχίζει να δουλεύει. Δεν πιστεύω σ’ αυτούς που λένε ότι έχουν εφεύρει τον κόσμο. Άλλωστε πάντα μιλάμε στις πλάτες των άλλων που πέρασαν, χωρίς να το γνωρίζουμε. Έχω κάνει ταξίδια και ταξίδια. Έχω ταξιδέψει σε μια χώρα και η χώρα αυτή εξαφανίστηκε από πάνω μου μετά μ’ ένα ντους. Υπάρχουν και χώρες που με χάραξαν. Οι άνθρωποί τους με χάραξαν, οι σχέσεις που έφτιαξα, οι φιλίες μαζί τους. Οι χώρες είναι οι άνθρωποι, όχι τα τοπία. Πάντα πριν τη χώρα θυμάσαι τα άτομα» είπε ο Ταμπούκι αναφερόμενος στην Ιταλία, την Πορτογαλία, την Ελλάδα και τη Γαλλία.
...
Η λογοτεχνία έχει ανάγκη τον ανθρώπινο πόνο; Η ευτυχία δημιουργεί μια καλή λογοτεχνία; «Η λογοτεχνία είναι ένα είδος κοσμικής προσευχής για κάποιον που δε πιστεύει. Η αφήγηση του πόνου, το να αρθρώσουμε τον πόνο είναι σημαντικό για να μπορέσουμε να αντέξουμε κάτι. Όταν κάτι μένει μέσα μας αγριεύει. Αν βγει αυτός ο πόνος για μια απώλεια η λογοτεχνία έχει καταφέρει κάτι, έχει δώσει ένα είδος παρηγοριάς. Προφανώς όμως και η λογοτεχνία γεννιέται απ’ τη χαρά. Στη ζωή υπάρχουν δυο λύσεις: είτε να κλάψεις είτε να γελάσεις».
(Πηγή: εφημ. "Βήμα")
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.