Οι Φαίακες από την εποχή του Ομήρου ήταν φιλόξενοι για όλους, όχι όμως και ο υπάλληλος στο Αχίλλειο της δεκαετίας του ΄70 που δεν πειθόταν ότι ήμουν Ελληνίδα και επέμενε να πληρώσω εισιτήριο. Αυτή ήταν και η πρώτη μου εμπειρία στο επίνειο του νησιού, που ευτυχώς το ανακάλυψα χωρίς άλλα απρόοπτα!
Στο μυαλό μου είχε εντυπωθεί και η ανάμνηση του Κήπου των Μουσών, όμως σε λάθος σημείο! Νόμιζα ότι βρισκόταν στο ισόγειο και με κατάπληξη συνειδητοποίησα ότι ανεβαίνεις στους επάνω ορόφους και από εκεί πηγαίνεις στον εξώστη και στον κήπο! Ένας κήπος κρυμμένος σοφά από αδιάκριτα βλέμματα!
Τέλος, κατάλαβα και τη έννοια του ονόματος, αφού ο "Αχιλλεύς θνήσκων" δεσπόζει στο κενοτάφιο του αδικοχαμένου μοναχογιού της, που το ευαίσθητο σημείο του, ο έρωτας, τον οδήγησε στον θάνατο...
Ένας γιος που προοριζόταν να αναλάβει μια αυτοκρατορία...
Αυτά στην πέμπτη μου επίσκεψη! Μια φορά ποτέ δεν φτάνει...
