Τετάρτη 26 Απριλίου 2017

ΕΡΓΑΣΙΑ ΣΤΗ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΜΑΘΗΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ ΓΡΑΦΗΣ ΜΕ ΕΠΙΒΛΕΠΟΥΣΑ ΤΗΝ ΦΙΛΟΛΟΓΟ κ. ΜΠΟΥΝΤΙΟΥΚΟΥ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ.
Δείτε την παρέμβαση στο κείμενο και την παραγωγή του διαλόγου από την μαθήτρια Ρ. Θεοδωρίδου:

"… ο γιός πλησιάζει τη μητέρα του και της ζητάει να μιλήσουν. Η μητέρα πάντα πρόθυμη να ακούσει το παιδί της δέχεται και κάθονται μαζί στο σοφά.
-Μητέρα μου, ξεκίνησε, ξέρεις πως πάντα ζητώ τις συμβουλές σου, οι οποίες με βοηθούν πολύ. Έτσι και τώρα θέλω να με συμβουλέψεις και να με βοηθήσεις…
-Πες μου αγόρι μου, είπε η μητέρα, φανερά συγκινημένη από τα λόγια του γιού της.
-Έφτιαξα τούτα δω μάνα, λέει και εμφανίζει τα λουστρίνια, για την κόρη του δασκάλου, που σαν εβγαίνει στο παραθύρι, σκυρτάει η καρδιά μου, από αγάπη θαρρώ, και θα ήθελα να της τα δώσω. Τι λες μητέρα μου, θα ήταν σωστό;
Η μητέρα προσπαθώντας να κρύψει την έκπληξή και τη σαστιμάδα της, έμεινε σκεφτική για λίγο να κοιτά τα όμορφα, κόκκινα λουστρίνια… Ένα σωρό σκέψεις την τριγύριζαν… Αν ο δάσκαλος θύμωνε και έδιωχνε την έδιωχνε από τη δουλειά της; Αν η κόρη τα πετούσε και αυτά σε μιαν άκρη και πάει χαμένος ο κόπος του παιδιού της;
Τελικά κοιτώντας το γιό της στα μάτια, του είπε
-Παλικάρι μου, αν το λέει πραγματικά η καρδιά σου, δώσε τα λουστρίνια στην θυγατέρα την έμορφη του δασκάλου. Μονάχα… κόμπιασε η μάνα, μονάχα μην απογοητευτείς αν η κόρη δεν εκτιμήσει τα γοβάκια μαζί με τον κόπο σου, αν σε μια γωνία τα παρατήσει…

Το αγόρι κοίταξε όλο αγάπη τη μάνα του και της έπιασε το χέρι…
-Σωστή η συμβουλή σου αγαπημένη μου μητέρα. Πως θα της τα δώσω όμως;
-Έννοια σου, θα το βρω εγώ αυτό. Πήγαινε τώρα εσύ να ξεκουραστείς και αύριο θα της τα δώσεις. Άντε αγόρι μου… καληνύχτα…

Την επόμενη μέρα, κατάφερε το αγόρι να ξεκλέψει για λίγο από τη δουλειά και βάζοντας φτερά στα πόδια πήγε στο σπίτι. Η μητέρα του είχε τοποθετήσει όμορφα τα λουστρίνια σε ένα χαρτονένιο κουτί και είχε δέσει μία κόκκινη κορδέλα τριγύρω που κατέληγε σε έναν φιόγκο.
-Αχ μητέρα μου, σε ευχαριστώ! είπε ο γιός και την αγκάλιασε.
-Μην ξεχάσεις να γράψεις και ποιος της κάνει αυτό το υπέροχο δώρο, του θύμισε η μητέρα.
Ο γιος με τα λιγοστά γράμματα που ήξερε έγραψε με την πένα το όνομα του πάνω στο κουτί και ύστερα το όνομα της κόρης.
Με γοργά βήματα κατευθύνθηκε προς το κατώφλι της σπίτι της κόρης. Άφησε το πακέτο στο κατώφλι και χτύπησε το ρόπτρο της πόρτας. Στη συνέχεια κρύφτηκε σε μια γωνίτσα και περίμενε.
Μία υπηρέτρια άνοιξε την πόρτα, κοίταξε δεξιά και αριστερά και παραξενεμένη πήγε να  την κλείσει. Τελευταία στιγμή όμως, η υπηρέτρια είδε το κουτί, το σήκωσε από κάτω και το αγόρι ευχαριστήθηκε πολύ.
Το βράδυ το τσαγκαρόπουλο γυρνούσε σπίτι κατάκοπο από τη δουλειά, όταν είδε την κόρη στο παραθύρι που το κοίταζε γλυκά.
Τα μαγούλα του έκαιγαν και η καρδιά του χτυπούσε γρήγορα και ακανόνιστα. Κοίταξε προς την κόρη και τη χαιρέτησε ευγενικά.
Η κόρη έφυγε από το παράθυρο χωρίς να του πει κουβέντα και το αγόρι απογοητεύτηκε. Ξεκίνησε να περιπατάει ξανά αλλά με λυπημένα βήματα προς το σπίτι του όταν άκουσε μία γλυκιά φωνή να τον καλεί.
Γύρισε το κεφάλι του όλο ελπίδα και αντίκρισε την κόρη του δασκάλου να στέκεται μέσα στο σκοτάδι λίγα μέτρα μακριά του. Στα πόδια της υπήρχαν τα γοβάκια. Ναι, αυτό μπορούσε να το πει με σιγουριά ακόμη και με το πιο βαθύ σκοτάδι τριγύρω.
-Σε ευχαριστώ πολύ για τα γοβάκια και για τον κόπο που έκανες. Είναι πραγματικά υπέροχα…
Χωρίς να προλάβει το αγόρι να αρθρώσει λέξη η φωνή μια υπηρέτριας ακούστηκε από το σπίτι. Η κοπέλα έσκασε ένα χαμόγελο στο αγόρι και έτρεξε μέσα στο σπίτι…"

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.